MMO …ή μήπως όχι;Το DC Universe Online της Sony, διανύει ήδη τον πρώτο του online μήνα και κυκλοφορεί για τα PC και για το PS3, ενώ η μηνιαία συνδρομή του –μετά τις πρώτες 30 δωρεάν μέρες που προσφέρει- βρίσκεται στα 13 ευρώ. Μπορεί η ιδέα ενός Online super hero/ villain MMO να μην είναι καινούργια, όμως το DCU καταφέρνει να υλοποιήσει σωστά κάποιες ιδέες, ενώ κάνει και καλή χρήση των χαρακτήρων της DC. Αρκούν όμως αυτά για ένα συνδρομητικό ΜΜΟ;
Η ιστορίαΜετά από αρκετά Gigabytes κατεβάσματος μέσα από τα Updater (και για τις δύο εκδόσεις), το παιχνίδι ξεκινάει με ένα εντυπωσιακό intro, το οποίο δείχνει τους πιο γνωστούς "καλούς" και "κακούς" της DC να πεθαίνουν. Πέρα από την εντυπωσιακή δράση (και το γεγονός ότι είναι ωραίο να βλέπει κανείς τον Superman να πεθαίνει), η ιστορία έχει αρκετό ενδιαφέρον. Στο μακρινό μέλλον, λοιπόν, ο Lex Luthor καταφέρνει να σκοτώσει τον Superman και τους περισσότερους από τους άλλους Heroes, ενώ εξίσου σημαντικές είναι οι απώλειες και για την άλλη πλευρά. Με τους πιο δυνατούς καλούς και κακούς της γης να βρίσκονται εκτός μάχης, μια εξωγήινη οντότητα με την ονομασία Brainiac βρίσκει την ευκαιρία να επιτεθεί στη Γη. Η κατάκτηση της Γης είναι εύκολη υπόθεση πλέον.
Το video μας μεταφέρει στο παρελθόν, με τον Lex Luthor να έχει ταξιδέψει στην εποχή όπου οι ήρωες είναι ακόμα ζωντανοί και να εξηγεί στους Batman, Superman και Wonderwoman την κατάσταση στο μέλλον. Αποκαλύπτει ότι ο μόνος λόγος που μπόρεσε να σκοτώσει τον Superman, ήταν επειδή ο Brainiac έκλεβε σιγά-σιγά τις δυνάμεις των υπερ-ηρώων της Γης, με σκοπό να δημιουργήσουν με αυτές ένα δικό τους στρατό από υπέρ-ανθρώπους. Ο Lex Luthor κατάφερε να κλέψει από τον Brainiac αυτές τις δυνάμεις, με διάφορα νάνο-ρομπότ, με σκοπό να τις ελευθερώσει στη Γη. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθούν χιλιάδες άνθρωποι-υπερήρωες (οι παίκτες) και σκοπός των υπολοίπων Heroes (μέντορες) είναι να εκπαιδεύσουν αυτό το στρατό, έτσι ώστε να είναι έτοιμος αυτή τη φορά για την επίθεση του Brainiac.
Δημιουργία χαρακτήραΑμέσως μετά, μεταφερόμαστε στην οθόνη δημιουργίας χαρακτήρα και θα κληθούμε να δημιουργήσουμε, από το μηδέν, είτε έναν ήρωα, είτε έναν κακό. Σε αυτό το σημείο ο παίκτης θα κληθεί να πάρει ορισμένες πολύ σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες θα επηρεάσουν την πορεία του για το υπόλοιπο του παιχνιδιού. Επιλογές όπως το στυλ μάχης που θέλει να ακολουθήσει (όπως με ποιο όπλο θέλει να μάχεται), το στυλ κίνησης που θέλει να έχει (το αν θα πετάει, αν θα τρέχει γρήγορα, ή αν θα πηδάει), τον μέντορα που θέλει να ακολουθήσει, το είδος υπερδύναμης που θέλει να χρησιμοποιεί και, φυσικά, το αν θα είναι κακός ή καλός. Όλες αυτές οι επιλογές πρέπει να γίνουν εδώ.
Εκτός, όμως, από επιλογές που επηρεάζουν άμεσα το gameplay, το σύστημα δημιουργίας προσφέρει ακόμα περισσότερες επιλογές για την εξωτερική εμφάνιση. Μπορούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε ο χαρακτήρας μας να μοιάζει με κάποιον από τους γνωστούς ήρωες της DC (όπως Batman ή Superman), όμως ο καλύτερος τρόπος είναι να δημιουργήσουμε έναν custom ήρωα. Όρια δεν υπάρχουν και με λίγη φαντασία (και χρόνο) μπορεί ο καθένας να φτιάξει εντυπωσιακούς χαρακτήρες. Συνολικά, το σύστημα δημιουργίας είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει σε MMO και στα πολυσύχναστα μέρη δεν πρόκειται ποτέ να δει κανείς τον ίδιο χαρακτήρα δύο φορές.
Το θετικότερο όλων, είναι ότι μέσα στο παιχνίδι υπάρχει επιλογή που μας επιτρέπει να «κλειδώσουμε» το εξωτερικό στυλ του χαρακτήρα μας, σε περίπτωση που δεν θέλουμε τα διάφορα κομμάτια των armor που θα μαζέψουμε στο μέλλον, να επηρεάζουν την αρχική εμφάνιση. Ξεκινάμε, λοιπόν, μέσα στο σκάφος του Brainiac, με μια εκπαιδευτική πρώτη αποστολή και σκοπός είναι να αποδράσουμε. Μαθαίνοντας τα βασικά, παρατηρεί κανείς ότι το DCU είναι αρκετά διαφορετικό ΜΜΟ ως προς το στυλ δράσης. Η «κονσολίστικη» action φιλοσοφία, μπερδεύεται με την ΜΜΟ λογική, με το αποτέλεσμα να είναι ένα, συνολικά, ξεκούραστο και διασκεδαστικό action-based σύστημα μάχης.
Η Action προσέγγισηΗ Hot bar έχει μόνο συμπληρωματικό ρόλο στη δράση και ο παίκτης επιτίθεται κυρίως με τις δύο βασικές επιθέσεις του: Μία για ranged επίθεση και μία για melee (Τρίγωνο και Τετράγωνο για το PS3, ενώ στην PC έκδοση αριστερό και δεξί κλικ). Αυτό το «δύο-κουμπιών-σύστημα» διαφοροποιεί αρκετά το DCU στην MMO κατηγορία, αφού τα περισσότερα παιχνίδια απαιτούν από τον παίκτη να τοποθετήσει μια επίθεση στη hot bar προκειμένου να επιτεθεί. Στο DCU, ανεξάρτητα με ποια skills έχουμε στη hot bar, ο παίκτης θα έχει πάντα στη διάθεσή του αυτές τις δύο επιθέσεις
Αυτός ο action-based τρόπος χειρισμού καταφέρνει δύο σημαντικά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι «ανακουφίζει» τη hot bar από περιττές επιλογές, όπως και το ότι δεν χρειάζεται ο παίκτης να θυμάται τι πρέπει να πατήσει για να επιτεθεί. Το δεύτερο είναι ότι όλα τα combos χτίζονται επάνω σε αυτά τα δύο κουμπιά, όσο ο παίκτης «ξεκλειδώνει» νέες κινήσεις για το είδος μάχης που έχει επιλέξει.
Η hot bar, από την άλλη, περιέχει μόνο 6 θέσεις για να τοποθετήσουμε skills, κάτι που θα δυσαρεστήσει τους PC gamers. Ο περιορισμός αυτός οδηγεί με τη σειρά του σε ορισμένα θετικά, αλλά και αρνητικά αποτελέσματα. Θετικό είναι σίγουρα το γεγονός ότι δίνει μια νότα τακτικής, με τον παίκτη να πρέπει να επιλέγει μόνο τα πιο χρήσιμα spells/ actions. Το αρνητικό, έχει να κάνει με το γεγονός ότι νέα spells/ actions ξεκλειδώνονται σχεδόν με κάθε Lv (αν υπολογίσουμε ότι υπάρχουν 30Lv, τότε πάνω από 30 επιλογές). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να αχρηστεύεται ένας πολύ μεγάλος αριθμός από κινήσεις, στις οποίες είχαμε ξοδέψει πολύτιμους skill/ power πόντους στα μικρότερα επίπεδα.
To σύστημα αυτό δεν βγάζει και πολύ νόημα και θα ήταν σίγουρα καλύτερα αν υπήρχε ένα σύστημα «αναβάθμισης» της ίδια κίνησης με τους πόντους αυτούς και όχι απλά ξεκλείδωμα νέων κινήσεων, οι οποίες αχρηστεύονται στα επόμενα Lvs.
Η πόλη από ψηλά και...από κοντάΒγαίνοντας κανείς για πρώτη φορά στην Metropolis και στην Gotham City, παρατηρεί τον ανοικτό σχεδιασμό του παιχνιδιού. Από την πρώτη στιγμή, ο παίκτης μπορεί να πάει παντού (σε αυτό βοηθάει και το στυλ κίνησης που έχει επιλέξει) και να εξερευνήσει όλον τον κόσμο, ελεύθερα. Αυτό βέβαια είναι καλό στη θεωρία, αφού στην πράξη δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να εξερευνήσει κανείς την πόλη. Υπάρχουν ορισμένα κρυφά collectables που μπορεί να βρει, αλλά τα περισσότερα θα τα βρει έτσι και αλλιώς μέσα από τα quests του. Ένας ακόμη λόγος που δεν αξίζει κανείς να εξερευνήσει την πόλη, είναι το γεγονός ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί με το grinding. Αυτό το αναφέρουμε επειδή είναι σύνηθες στα περισσότερα MMO οι παίκτες να ανακαλύπτουν μόνοι τους τα καλά σημεία για «EXP», κάτι που προσφέρει και έναν βαθμό ικανοποίησης. Στο DCU η EXP που κερδίζει κανείς μέσα από το grinding είναι ελάχιστη έως μηδαμινή και η πρόοδος γίνεται αποκλειστικά μέσα από quests, τα οποία επίσης δεν χρειάζονται εξερεύνηση, αφού εμφανίζονται αυτόματα στο αντίστοιχο quest log.
Αρχικά, ο σχεδιασμός της πόλης είναι εντυπωσιακός, αλλά αυτό μόνο όταν την κοιτάμε από μεγάλη κλίμακα και από ψηλά. Κατεβαίνοντας κάτω παρατηρεί κανείς πολλές ατέλειες, προχειρότητες και αρκετά παράδοξα της AI. Για αρχή, υπάρχουν πολλές άδειες τοποθεσίες. Άδειοι δρόμοι χωρίς αυτοκίνητα και πεζούς (κυρίως στην Gotham), άδεια σημεία χωρίς Mobs (πιθανώς περιοχές για μελλοντικό περιεχόμενο
, οι λιγοστοί πεζοί, για κάποιον λόγο, κινούνται ο ένας πίσω από τον άλλο σαν ρομπότ, τα αυτοκίνητα συνήθως είναι κολλημένα και «ξεκολλάνε» μόνο όταν τα κτυπήσουμε.
Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να δηλώνουν ότι αυτή η πόλη είναι «ζωντανή». Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια άδεια έκταση στην οποία δεν έχουν αποφασίσει ακόμα οι developers τι θα κάνουν. Τα μοναδικά σημεία της πόλης που έχουν κινητικότητα, είναι τα σημεία ορισμένων quests, τα οποία είναι γεμάτα mobs, NPCs να μάχονται μεταξύ τους και άλλους παίκτες να συμμετέχουν. Θα λέγαμε ότι οι αυτή η μάχη των NPC με άλλους NPC και με PC χαρακτήρες, μας θυμίζει κάτι από το Tabula Rasa. Συνολικά, όμως, η πόλη είναι άδεια, έρημη και μοιάζει περισσότερο με κενό καμβά.
Το interface & questsΤο interface είναι κοινό και για τις δύο εκδόσεις. Οι PC χρήστες μπορεί να δυσαρεστηθούν από το γεγονός ότι απουσιάζουν τα παράθυρα και ότι δεν μπορούν να ανοίγουν το Inventory ή το quest log την ώρα της δράσης. Αξίζει, όμως, να δούμε αν το interface αυτό, το οποίο υποτίθεται σχεδιάστηκε για το PS3, είναι όντως λειτουργικό για την κονσόλα. Η απάντηση: Όχι. Το πιο περίεργο όλων, είναι ότι το interface λειτουργεί καλύτερα στην PC έκδοση και όχι στην PS3 έκδοση. Ο λόγος: Το Lag.
Κάθε σελίδα του interface παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο να «ανοίξει» στην PS3 απ' ότι στην PC έκδοση, κάτι που μάλλον δείχνει ότι είναι θέμα hardware και όχι σύνδεσης. Από την άλλη, το DC Universe είναι συνολικά ένα απλοϊκό RPG, χωρίς πολλά στατιστικά, χωρίς μεγάλο αριθμό επιλογών, χωρίς το...μπέρδεμα των «βαριών» MMO RPGs. Αυτό είναι από τη μια καλό, επειδή ταιριάζει περισσότερο στη φιλοσοφία της κονσόλας, όμως από την άλλη, οι επιλογές είναι τόσο βασικές που το παιχνίδι μπορεί να θεωρηθεί ρηχό. Ο χαρακτηρισμός «μια πασαρέλα υπέρ-ηρώων», παρά την υπερβολή του, ίσως περιγράφει καλύτερα το τι έχει συνολικά να προσφέρει το DCU ως RPG.
Η EXP κερδίζεται αποκλειστικά μέσα από τα quests, τα οποία την προσφέρουν απλόχερα (περίπου 2 quest για κάθε lv) και αυτός είναι και ο πιο βασικός λόγος που μπορεί κανείς να «τερματίσει» αυτό το MMO σε κάτι λιγότερο από 25-30 ώρες. Τα ίδια τα quests δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλη ποικιλία. Συνήθως λαμβάνουμε κάποιο αρχικό quest από τους μέντορες της πλευράς της οποίας έχουμε επιλέγει (Heroes – Villains) και το οποίο ξεκλειδώνει με τη σειρά του μια αλυσίδα από μικρότερα tasks (τα οποία επίσης δίνουν EXP), με όλη την «αλυσίδα» να καταλήγει πάντα σε ένα solo instance, στο οποίο στο τέλος θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιο mini boss.
Το μόνο θετικό με αυτά τα solo bosses, είναι ότι ο παίκτης θα βρεθεί αντιμέτωπος (ή σε ομάδα) με άλλους γνωστούς χαρακτήρες από το σύμπαν της DC, ενώ στο τέλος θα παρακολουθήσει και ένα κομμάτι από την ιστορία τους, σε στυλ κόμικ. Τα ίδια αυτά τα solo instances δεν έχουν κάποιο ενδιαφέρον, καθώς είναι υπερβολικά γραμμικά, περιέχουν απλοϊκούς γρίφους, αρκετά glitches που σχετίζονται με θέματα animation και αναγνώριση αντικειμένων, ενώ πάντα το τελικό boss καταλήγει σε ένα ασταμάτητο button mashing ενός ή δύο κουμπιών.
Στην ουσία, η μόνη επιλογή για «τακτική» που προσφέρουν αυτά τα solo bosses, είναι η προσπάθεια του παίκτη να βρει κάποιο glitch στον περιβάλλοντα χώρο, το οποίο θα οδηγήσει σε...άνετη νίκη. Σε ένα από τα πρώτα bosses, μπορούσαμε να το κτυπάμε αδιάκοπα όσο αιωρούμασταν από πάνω του (με ranged επίθεση), αφού φαίνεται ότι δεν αναγνώριζε τη θέση μας. Το αποτέλεσμα ήταν να πατάμε συνεχώς το ίδιο κουμπί, με τα combo να φτάνουν τριψήφια νούμερα και περιμένοντας την HP του να φτάσει στο μηδέν. Τα bugs όμως δεν έχουν πάντα θετικά αποτελέσματα. Σε ένα άλλο boss, είχαμε την ατυχία να το «σπρώξουμε» μέσα από έναν διάφανο τοίχο (λόγω ενός bug στο animation) και, επειδή μας έχασε από το οπτικό του πεδίο, να επιστρέψει η ζωή του στο 100%.
Άλλα quests, ειδικά αυτά που εξελίσσονται σε ανοικτούς χώρους, είναι σαφώς πιο διασκεδαστικά. Σε αυτό βοηθάει ο ανοικτός σχεδιασμός, ο οποίος αφήνει τους άλλους παίκτες να συμμετάσχουν στο ίδιο quest (όπως, σκοτώνοντας κάποιο mob), με τα quest items να προσμετρώνται και στους δύο παίκτες, ασχέτως αν είναι party ή όχι. Αυτό που παρατηρεί κανείς εδώ, είναι το γρήγορο respawn των mobs και το γεγονός ότι όλα είναι agro. Αν κάποια περιοχή δεν έχει πολλούς παίκτες (ή απλά αν δεν παίζουμε σε ώρα αιχμής), τότε είναι πολύ πιθανό το respawn των mob να είναι τόσο γρήγορο που να μην προλαβαίνουμε να εκπληρώσουμε αυτό που μας ζητάει η αποστολή.
Για παράδειγμα, σε ένα quest έπρεπε να μεταφέρουμε ορισμένα κουτιά από το ένα σημείο σε κάποιο άλλο, αφού πρώτα σκοτώναμε ορισμένα NPCs που τα φυλούσαν. Αν δεν υπάρχουν και άλλοι παίκτες τριγύρω να κάνουν το ίδιο quest, μέχρι να σκοτώσει ο ένας παίκτης όλα τα Mobs που φυλάνε τα κουτιά, μπορεί να τον προλάβαινε πάλι το re spawn του πρώτου mob, οδηγώντας έτσι σε ανούσια επανάληψη. Μπορεί το πρόβλημα αυτό να μην είναι τόσο εμφανές τώρα τις πρώτες μέρες, αλλά όσο περνάει ο καιρός και ορισμένα –γεμάτα από agro mobs- σημεία αδειάζουν, τόσο θα μεγαλώνει. Ειδικά από την στιγμή που δεν κερδίζει κανείς EXP από το grinding, είναι ακόμη ένας λόγος να μην θέλει να οδηγηθεί σε αυτό. Συνολικά, τα quests βασίζονται στις γνωστές ιδέες: Να μεταφέρουμε κάτι, να σκοτώσουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό από Mobs, να μιλήσουμε σε διάφορα NPCs, να ενεργοποιήσουμε κάτι και πάει λέγοντας. Στα ενεργά quests μπορούμε να έχουμε μόλις...ένα στην οθόνη, κάτι που είναι αρνητικό και για τις δύο εκδόσεις.
PS3 vs PC: Ο τεχνικός τομέαςΟ οπτικός τομέας δεν βρίσκεται σε καλύτερα επίπεδα, ειδικά στην PS3 έκδοση. Μπορεί να έχουμε να κάνουμε με ένα open world παιχνίδι, όμως τα γραφικά είναι απαράδεκτα, ειδικά αν σκεφτούμε ότι είναι παιχνίδι της Sony για το PS3. Μηδαμινό anti-aliasing και τα κτήρια να «κουνιούνται» στον ορίζοντα σαν να γίνεται σεισμός. Πολύ χαμηλής ανάλυσης και ποιότητας textures, κακό frame rate, μικρό draw distance των αντικειμένων και υπερβολικά αργό pop up (ειδικά αν τρέχουμε ή πετάμε με ταχύτητα).
Η λίστα συνεχίζεται με τα σπαστά animation (παικτών και NPCs), αρκετά κολλήματα (ήχου & εικόνας) κατά το φόρτωμα νέων περιοχών, μπόλικο tearing, μέτρια physics και, το χειρότερο όλων, το ίδιο το κόλλημα (freezing) της κονσόλας. Το τελευταίο είναι και το χειρότερο όλων, αφού φαίνεται να συμβαίνει σε τυχαία σημεία, τόσο σε solo instances όσο και σε εξωτερικές περιοχές. Το πρόβλημα με το «freezaρισμα» της κονσόλας είναι πραγματικά μεγάλο και μπορεί να οδηγήσει, είτε σε επανάληψη ενός solo instance (μας συνέβη σε ένα προς το τέλος του), αλλά ακόμα και στην μέση μιας PVP μάχης. Το «freezaρισμα» συμβαίνει πολύ συχνά και είναι από μόνος του ένας λόγος για να μην αγοράσει κανείς την PS3 έκδοση, πόσο μάλλον για να ανανεώσει τη συνδρομή του.
Αντίθετα, όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι σε μεγάλο βαθμό διορθωμένα στην PC έκδοση. Μπορεί οι εσωτερικές ρυθμίσεις να μην είναι πολλές, όμως η PC έκδοση δείχνει πολύ ανώτερη σε όλους τους τομείς. Καλύτερα Textures, anti-aliasing (παρόλο που δεν μας δίνει τη δυνατότητα να το αλλάξουμε), υψηλότερο frame rate, καθόλου tearing (λόγω v-sync επιλογής).
Το μόνο που δεν φαίνεται να αλλάζει είναι το draw distance και αυτό επειδή δεν υπάρχει ρύθμιση για να το μεγαλώσουμε για την PC έκδοση. Βάζοντας κανείς τις δύο εκδόσεις δίπλα-δίπλα, βλέπει τεράστιες διαφορές και σίγουρα η καλύτερη έκδοση είναι αυτή του PC, τόσο λόγω των καλύτερων γραφικών, όσο και του λιγότερου interface-lag, των λιγότερων crashes και της υψηλότερης ανάλυσης. Συνολικά, το DC Universe είναι ένα solo MMO μέχρι να φτάσει κανείς το ανώτερο επίπεδο (lv30). Πριν από αυτό, είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος θα χρειαστεί να παίξει με άλλους παίκτες, να μιλήσει, ακόμα και να ανταλλάξει αντικείμενα. Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται να συνεργαστεί πριν από το ανώτερο επίπεδο, ακριβώς επειδή το παιχνίδι είναι ήδη αρκετά...εύκολο για solo.
PvP: Αξίζει;Οι μοναδικές φορές που οι παίκτες θα πρέπει να συνεργαστούν, είναι μέσα από διάφορες story based αποστολές για 4 άτομα (alerts), σε ορισμένα raids, και σε διάφορα PvP events και duos. Όμως, όλα αυτά μέσα από ένα browsing σύστημα, το οποίο, τις περισσότερες φορές απαιτεί αρκετά λεπτά αναμονής σε queues. Εδώ παρατηρούμε ένα μεγάλο ατόπημα στο σχεδιασμό, αφού όλο αυτό το PvE και PvP περιεχόμενο δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στον ανοικτό σχεδιασμό της πόλης, με αποτέλεσμα να πρέπει να γίνεται μέσα από instances.
Υπάρχει επιλογή να «ενεργοποιήσουμε» το pvp mode και να μπορούν άλλοι παίκτες να μας επιτεθούν, όμως είναι σπάνιο να βρει κανείς πραγματικό pvp με αυτόν τον τρόπο και μάλλον δείχνει επιλογή που απλά υπάρχει για να...υπάρχει. Γιατί δεν μπορούν όσα MMO θέλουν να έχουν ένα ανοικτό PvP σύστημα, απλώς να πάρουν τους μηχανισμούς του Lineage II και να τους αντιγράψουν;
Το DC Universe θα μπορούσε να ήταν και offline παιχνίδι. Θα μπορούσαν οι παίκτες να είχαν τον ανοιχτό σχεδιασμό και τα quests που θα τους οδηγούσαν στο Lv30 σε ένα offline mode και, στη συνέχεια, να έμπαιναν Online και να αναζητούσαν online matches –μέσω ενός browser- για PvP και PvE events. Το DC Universe μπορεί να είναι ένα Online παιχνίδι, όμως ποτέ δεν καταφέρνει να πιάσει τον συνωστισμό, το κλίμα, την πολιτική και τα μαζικά events των πραγματικών «ΜΜΟs».
Δυστυχώς έχει πολύ λίγους λόγους να ανανεώσει κανείς τη συνδρομή του. Η αρχική εικόνα του παιχνιδιού, ακόμη και για ΜΜΟ λανσάρισμα, δείχνει προχειρότητα. Πολλά οπτικά bugs, κακή απόδοση, συχνά crashes (ειδικά στην PS3 έκδοση), αρκετό lag στο interface, μεγάλη επανάληψη στα quests, μια νεκρή πόλη και το πιο ενδιαφέρον PvP και PvE περιεχόμενο, να βρίσκεται απομονωμένο από το κεντρικό παιχνίδι. To πιο ανησυχητικό, είναι η μικρή του διάρκεια. Σε 30 μέρες μπορεί ο καθένας να δει τα πάντα στον κόσμο, να «τερματίσει» το χαρακτήρα του και να του μείνει και χρόνος να ασχοληθεί με τα PvP modes για ανώτερο εξοπλισμό. Μετά όμως τι γίνεται;
Πηγή:
gameover.gr 
